تاثیر سبکهای فرزندپروری بر احساس تنهایی کودکان ناشنوا

چکیده

زمینه و هدف: کودکان ناشنوا در استفاده از ابزارهای ارتباطی شنیدن و سخن گفتن دچار مشکل هستند که می تواند منجر به عدم پذیرش از سوی همسالان و احساس تنهایی شود.احساس تنهایی باعث انزوای اجتماعی و افزایش احتمال بروز اختلالات روانشناختی خواهد شد. میزان احساس تنهایی بستگی به نحوه حمایت والدین و درک آنان از این نقیصه دارد بنابراین شناخت سبکهای فرزندپروری  والدین کودکان ناشنوا  و تلاش برای بکار گیری سبک موثر می تواند برکاهش  احساس تنهایی و انزوای اجتماعی تاثیرگذار باشد .

روش: جامعه پژوهش شامل دانش آموزان ناشنوای دختر و پسر پایه چهارم دبستان شهرستان کرج در سال تحصیلی 99-1398 و والدین آنان است. حجم نمونه به روش تحلیل توان 30نفر تعیین و بصورت تصادفی انتخاب شد. ابزارهای تحقیق شامل پرسشنامه احساس تنهایی آشر کودک و نوجوان و پرسشنامه شیوه های فرزند پروری بامریند می باشد. ویژگی های روانسنجی ابزارها در مطالعه حاضر بررسی و نسبت به مطلوبیت آنها اطمینان حاصل شد.

یافته‌ها، در سطح معناداری(p<0.01) احساس تنهایی در دانش آموزان ناشنوا با سبک فرزندپروری مستبدانه بیشتر از سایر سبکهای فرزندپروری است. کمترین میزان احساس تنهایی در دانش آموزان با سبک فرزندپروری مقتدرانه دیده می شود.

نتیجه گیری، سبک فرزندپروری مقتدرانه می تواند در کاهش احساس تنهایی کودکان ناشنوا موثر باشد این والدین به نقطه نظرات کودکان با جدیت گوش می دهند و آنها را به شرکت در فعالیتهای اجتماعی تشویق می نمایند که سبب کاهش احساس تنهایی در کودکان ناشنوا می شود بنابراین تشویق والدین به استفاده از سبک مقتدرانه در فرزندپروری باید مورد توجه مراکز آموزشی قرار گیرد.