اثربخشی آموزش مثبت نگری بر کاهش ناایمنی روانی دانش آموزان خانواده های طلاق

چکیده

زمینه و هدف: امروزه طلاق، يکي از مشکلات مهم در زندگي زناشويي است. گسترش روزافزون این مشکل و تاثیرات عمیق آن بر فرزندان، پژوهشگران و نظريه پردازان حوزه خانواده و ازدواج را بر آن داشته است که در مورد عوامل تأثيرگذار بر کاهش پیامدها و آسیب های طلاق مخصوصا بر روی فرزندان به مطالعه و پژوهش بپردازند. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش مثبت نگری بر کاهش ناایمنی روانی دانش آموزان دختر خانواده های طلاق بود.

روش: روش این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی است که با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه ی آماری این پژوهش شامل همه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر رشت بود، که به صورت نمونه گیری خوشه ای تصادفی حجم نمونه ای به اندازه ی 30 نفر به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری کنترل و آزمایش جایگزین شدند. از پرسشنامه امنیت روانی مزلو (1976) جهت گردآوری داده ها استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل داده­ها نشان داد، آموزش مثبت اندیشی بر علائم ناایمنی روانی دانش آموزان تاثیر مثبت دارد و به طور معنی داری باعث کاهش علائم ناایمنی روانی در دانش آموزان دختر شده است.

نتیجه گیری: طلاق به طور کلی می‌تواند باعث صدمه به سرمایه انسانی و اقتصادی جامعه شودو پیامدهای روان شناختی بسیاری مانند آسیب های کودکان، سوءمصرف مواد، ناامنی روانی، اختلالات رفتاری، اضطراب، افسردگی و سایر آسیب‌های روانی را در پی داشته باشد. آموزش مثبت اندیشی باعث می شود تا افراد به گونه ای بهتر و اثربخش تر عمل کنند و همین امر کیفیت زندگی بالاتر و ناایمنی روانی کمتری در پی خواهد داشت. به بیان دیگر، وقتی نوجوان به سطح مطلوبی عاطفی و هیجانی برسد، به تدریج در یک چرخه و بازخورد مثبت قرار می گیرد که تاثیر بسیار زیادی در موفقیت های آتی او خواهد داشت.